ادم حاد ریه اختلالی است که در آن مقداری مایع بطور غیرعادی در ریه ها (فضای بین بافتی و آئورت ها) تجمع می یابد. این اختلال نشان دهنده آسیب شدید عملکرد بطن چپ میباشد و بعنوان یک اورژانس پزشکی است.
در فرایند تنفس، وجود کمی مایع در فضای بین ریه ها و قفسه سینه، به حرکت ریه ها بدون سایش در حین تنفس کمک می کند اما ورود کمی از هوا، خون و یا چرک ناشی از آسیب و یا در حین عمل جراحی، به فضای جنب، می تواند از اتساع کامل ریه ها جلوگیری نماید. کلاپس کامل و یا نسبی ریه ها تنفس را با مشکل مواجه کرده و میتواند منجر به ارست تنفسی شود و قرار دادن یک چست تیوب به سرعت به راحتی بیمار کمک می کند.
Primary spontaneous pneumothorax occurs in patients without clinically apparent lung disease or trauma. Observation may be the only requirement for patients with small primary spontaneous pneumothoraxes. For a large pneumothorax or one that causes clinically significant breathlessness, active intervention is required. This intervention may involve simple aspiration, the placement of a chest tube, or needle aspiration. Needle aspiration is considered to be as effective and safe as chest-tube thoracostomy for the management of primary spontaneous pneumothorax
دانلود با فرمت Windows Media Player
دانلود فایل PDF
حجم فیلم: ۳۳.۲ مگابایت
مدت فیلم: ۱۳ دقیقه و ۲ ثانیه
در این مبحث توجه ما معطوف به اقدام و عارضه هایی است كه بطور مستقیم در ارتباط با راه های هوایی مصنوعی (لوله تراشه و تراكئوستومی) و مراقبت های لازم جهت نگهداری آن به منظور به حداقل رساندن عوارض ناشی از لوله تراشه و كاف مربوط به آن و همچنین ساکشن کردن و نحوه خروج آن باید بدانید، وجود دارد.
تکنیک های پر کردن کاف و مانیتورینگ فشار کاف اجزای مهمی در مراقب از بیماران دارای راه هوایی مصنوعی می باشد.
تکنیک های پر کردن کاف:
در تکنیک مورد استفاده قرار می گیرد.
۱- تکنیک حداقل نشت ML
۲- تکنیک حداقل حجم انسداد MOV
The minimal leak technique:
در این تکنیک کاف را با هوا پر کرده و با سمع ریه نشت هوا شنیده نشود. و سپس با کشیدن هوا از کاف (با سمع ریه) حداقل نشت هوا سمع گردد. در این روش حفظ PEEP امکان پذیر نمی باشد و از اطراف کاف آسپیراسیون امکان دارد رخ دهد.
Minimal occlusion volume:
در این تکنیک هوا بداخل کاف تزریق شده و در پیک دم نبایستی نشتی سمع شود.
مضرات این روش این است که فشار کاف بالایی نسبت به تکنیک اول ایجاد می کند. انتخاب تکنیک ها بر اساس برآورد نیاز های فردی بیمار می باشد. اگر بیمار به تهویه بسته کافی نیاز دارد و باید از آسپیراسیون جلوگیری کرد MOV تکنیک بایستی مورد استفاده قرار گیرد.
مانیتورینگ فشار کاف:
حداقل هر شیفت با مانومتر فشار کاف اندازه گیری شود. فشار کاف 20-25 mm یا 24-30cm /h2o حفظ شود. فشارهای بالاتر می تواند موجب کاهش جریان خون کاپیلرها در دیواره تراشه و فشار کمتر می تواند موجب خطر بروز آسپیراسیون گردد. فشار بیشتر از 22mm 30cm/h2o بایستی به پزشک گزارش گردد.
تخمین زده می شود که سالانه بیش از نیم میلیون نفر دچار آمبولی ریه می شوند و بیش از 50000 نفر بر اثر این اختلال می میرند. PE اختلال شایعی است و اغلب همراه با صدمات ، جراحی ها (ارتوپدی ، جراحی های بزرگ شکمی ، لگنی و ژنیکولوژی) ، حاملگی ، نارسایی احتقانی قلب ، سن بالای 50 سال ، اختلال انعقادی و بی حرکتی های طولانی مدت می باشد . حتی گاهی در افراد سالم نیز دیده می شود.
طي اين مدت در استراحت مطلق به سر می‌برد. بررسی‌های لازم در اورژانس شروع شد. برای عكسبرداری از ریه به واحد سی‌تی اسكن انتقال داده شد. نتیجه آمبولی ریه گزارش شد.
آمبولی ناشی از ایجاد توده‌ای غیرقابل حل (لخته) در جریان خون است كه در اثر حركت میتواند به جایی دوردست نقل مكان كرده و نشانه‌هاي خود را نشان دهد. این لخته‌ها در پا بروز می‌كند و اگر لخته به قلب برسد، از طریق قلب به ریه فرستاده می‌شود. به دلیل باریكی رگ‌‌های خون‌رسان به ریه، لخته متحرك در اینجا گیر می‌افتد.
آمبولی میتواند ناشی از علل متفاوتی باشد. مهم‌ترین علت آن بی‌حركتی (مسافرت طولانی) است. علل دیگر شامل بدخیمی‌ها (سرطان‌ها)، بارداری، گچ‌گیری برای شكستگی، استراحت بیش از 2 روز، جراحی یا بستری در بیمارستان، اختلال در ضربان قلب، چاقی، بارداری، مصرف قرص‌های ضد بارداری و فشارخون است. تعدادی از بیماران با توجه به سابقه خانوادگی، بدون نیاز به عوامل نامبرده، مستعد تولید لخته هستند.
در صورت بروز لخته، بسته به محل بروز لخته و محل گیرافتادگی، علائم بروز می‌كند. وقتی كه لخته در پا بروز می‌كند، عمدتاً با درد و تورم همراه است. بخشي از بیماران در این مرحله و با شكایت از تورم یا درد پا مراجعه می‌كنند. زمانی كه این لخته از اندام‌های تحتانی به سمت قلب می‌رود ممكن است در ریه گیر بیفتد. به دنبال گیر افتادن در ریه، خون بخشی كه لخته در آن مستقر شده كاهش می‌یابد. علائم ناشی از كاهش خون‌رسانی به ریه شامل تنگی نفس ناگهانی و درد قفسه سینه است. دیگر علائم آمبولی ریه شامل تپش قلب، غش و سرفه است كه گاهی با خون همراه است.
در بیمارانی كه شرایط خطر لازم برای بروز آمبولی را دارند، باید با بروز هریك از علائم یادشده به خطر بروز لخته و آمبولی شك كرد. این بیماران را بايد به سرعت به بیمارستان انتقال داد.
برای شناسایی لخته در اندام‌های تحتانی از نوع خاصی سونوگرافی (داپلر) استفاده می‌شود. برای مشاهده لخته درون عروق ریوی از سی‌تی اسكن استفاده می‌شود.
پس از اطمینان از بروز لخته باید درمان جهت پاك‌سازی لخته انجام داد. درمان با داروهای ضد انعقاد انجام می‌شود. داروهایی همچون هپارین و وارفارین در این شرایط كاربرد دارد. نكات مهم در افرادی كه وارفارین مصرف می‌كنند:
ـ هرگز خودسرانه دارویی را به درمان خود اضافه نكنید. بسیاری از داروها میتواند با وارفارین تداخل داشته و اثر آن را كاهش یا افزایش دهد.
ـ در صورت مراجعه به پزشك به هر دلیل دیگر، حتماً پزشك خود را نسبت به مصرف این دارو آگاه كنید.
ـ آزمایش‌هاي درخواستی برای كنترل میزان اثربخشی دارو را مرتب انجام دهید و پزشك خود را از نتیجه آزمایش آگاه كنید.
دكتر بهروز هاشمي / متخصص طب اورژانس
VAP یکی از دلایل عفونت در بخش های مراقبت ویژه است. VAP به معنای پنومونی ناشی از ونتیلاتور است. و یک دلیل اصلی مرگ می باشد. در نتیجه باعث افزایش هزینه های مراقبتی بهداشتی می گردد. در تحقیقی که انجام شده است، زمان پایه در نظر گرفته شده 45 ماه بود. تنها بر روی بیمارانی بحث شد که به مدت، تحت تهویه مکانیکی قرار گرفتند. تشخیص VAP با 3 عامل اصلی شناسایی و تشخیص داده می شود:
1. التهاب منشتره جدیدی که در گرافی قفسه ی سینه قابل رویت است.
2. ترشح چرکی و افزایش درجه حرارت یا شمار گلبول های سفید و؛
3. نتیجه مثبت از کشت بدست آماده از برونکو آلوئول ها.
بیشترین مداخلاتی که برای آنها باید انجام شود شامل" بهداشت دست ها، آموزش به بیمار، قرار دادن بیمار در وضعیت نیمه نشسته، و مراقبت و نگهداری از کاف انوتراکیال بیشتر از 20 سانتی متر آب. استفاده از لوله های دهانی معدی و یا بینی دهانی، جلوگیری از اتساع بیش از اندازه معده با استفاده از کلر هگزیدین 0.12% خوراکی دو بار در روز اجتناب از ساکشن غیر ضروری تراشه و استفاده از ونتیلاتور مکشی.
عفونت VAP در یک زمان بنده ای پایه 22.6 بود که کل شکاتر VAP ها به کل تهویه مکانیکی در روز بود. از دلایلی که میزان شیوع آن زیاد است می توان به :
1) بیمار بیش از 48 ساعت به دستگاه تهویه متصل است.
2) دلیل دیگر بخاطر کشت مثبت لاواژ ترشحات آلوئول های برونش است.
متاسفانه جز این 3 تدابیری که برای آن انجام شده است روشی دیگری برای کاهش آن وجود ندارد.
Fiberoptic Intubation
Fiberoptic intubation plays an important part in the management of a difficult airway and is recommended by many societies of anesthesia. It is primarily important for the management of the anticipated difficult airway, but can also be used to secure the airway in an unexpected situation. There are different techniques for both situations -- the nasal and oral approach in the awake and anesthetized status, respectively. The choice of the equipment and medication is primarily dependent on personal preference. This video will demonstrate a nasal approach in an awake patient with a difficult airway and will also demonstrate an oral technique in an anesthetized patient whose
دانلود با فرمت Windows Media Player
دانلود فایل PDF
مرور کلي
لوله‌گذاري با فيبر نوري جزء جداناشدني مراقبت از بيماراني است که انتظار مي‌رود دسترسي به راه هوايي آنها مشکل باشد. همچنين از اين شيوه به منظور حفظ راه هوايي در مواردي که مشکلات غير منتظره روي مي‌دهد، استفاده مي‌شود. روش‌هاي انجام کار، بسته به اين که رويکرد نازال يا دهاني مورد استفاده قرار گيرد و اين که بيمار بيدار يا بيهوش باشد متفاوت هستند. انتخاب تجهيزات و داروها عمدتا وابسته به ترجيح شخصي پزشک است.
انديکاسيونهارويکرد نازال
لوله‌گذاري با فيبر نوري نازال براي بيماراني مورد استفاده قرار مي‌گيرد که لوله‌گذاري دهاني در آنها مشکل است يا انتظار مي‌رود که مشکل باشد؛ مثلا در بيماري که در باز کردن دهان محدوديت دارد يا دچار تومور سوپراگلوت است. همچنين اين روش در مواقعي که انتظار است استفاده از تهويه با ماسک مشکل باشد کاربرد دارد، نظير بيمار دچار چاقي مرضي، بيمار ريشه‌دار، وجود آناتومي ناهنجار گردن يا بيمار داراي يک راه هوايي که ديد محدودي را فراهم مي‌سازد. وجود دو يا بيشتر از اين عوامل خطر، احتمال مشکل بودن تهويه با ماسک را افزايش مي‌دهد.
فقدان همکاري بيمار مانع از به کارگيري لوله‌گذاري با فيبر نوري در هنگام بيدار بودن بيمار مي‌شود؛ حتي در مواقعي که انتظار است اداره راه هوايي بيمار مشکل باشد. در چنين بيماراني، بيهوشي عمومي بايد صرفا توسط متخصصان بيهوشي بسيار با تجربه القا شود.
رويکرد دهاني
لوله‌گذاري دهاني را مي‌توان هنگامي که لارنگوسکوپي به طور غيرمنتظر‌ه‌اي در يک بيمار از پيش بيهوش شده با مشکل مواجه مي‌شود به کار برد، به شرط آن که تهويه با ماسک و بنابراين اکسيژن‌رساني تا زماني که لوله‌گذاري با فيبر نوري انجام شود به وسيله يک ماسک صورت براي بيمار تجويز شود.
کنترانديکاسيون‌ها
لوله‌گذاري با فيبر نوري نازال را نبايد در بيماران دچار تروماي شديد فکي- صورتي (Maxillofacial) به کار برد، چرا که فيبروسکوپ يا لوله داخل نايي ممکن است ناخواسته وارد مغز شود. خونريزي شديد راه هوايي، يک کنترانديکاسيون نسبي براي لوله‌گذاري با فيبر نوري نازال يا دهاني است که در صورت لزوم، اين کار صرفا بايد توسط متخصصان بيهوشي بسيار باتجربه انجام گيرد.
تجهيزات
براي هر دو رويکرد نازال و دهاني، شما نيازمند تجهيزات زير خواهيد بود: دستکش‌هاي غيراستريل؛ ماده روانکاري (lubricant) محلول در آب؛ يک لوله داخل نايي سيليکوني، پوشش‌دار و قابل انعطاف با قطر داخلي 6 ميلي‌متر؛ يک سرنگ 10 ميلي‌ليتري با يک ماده ضد بخار گرفتگي؛ و نوار و باند به منظور ثابت کردن ايمن لوله داخل نايي. قطر فيبروسکوپ قابل انعطاف بايد بين 7/3 و 1/4 ميلي‌متر باشد. (جدول 1 حاوي فهرست کاملي از تجهيزات و دارو‌هاي مورد نياز است). براي رويکرد نازال به تنهايي، شما نيازمند يک ماده بي‌حس کننده موضعي به همراه يک ريزگردساز (atomizer)؛ 5/0 ميلي‌ليتر از قطره بيني کوکائين 10 به منظور انقباض عروقي و بي‌حسي موضعي حفره تحتاني بيني؛ و يک سرنگ 2 ميلي‌ليتري با يک ماده بي‌حس کننده موضعي، نظير ليدوکايين 2 به منظور بي‌حسي موضعي حنجره و پروگزيمال ناي خواهيد بود. براي رويکرد دهاني به تنهايي، شما به يک راه هوايي دهاني شکاف‌دار نياز خواهيد داشت.
آماده سازي بيمار
نحوه انجام کار را براي بيمار توضيح دهيد و از وي يک رضايت‌نامه آگاهانه اخذ نماييد. براي بيمار يک داروي آرام‌بخش ملايم که باعث القاي ترشح بزاق نمي‌شود (به عنوان مثال 15/0 ميلي‌گرم کلونيدين خوراکي يا گليکوپيرولات داخل وريدي) تجويز نماييد. در حين پايش به منظور اکسيژن رساني 100 از يک ماسک صورت براي بيمار استفاده نماييد، 2 ميکروگرم فنتانيل داخل وريدي به ازاي1 کيلوگرم وزن بدن تجويز نماييد و ديواره حلقي خلفي را با يک افشانه بي‌حسي موضعي بي‌حس نماييد (اين کار به ويژه براي پزشکاني که در انجام اين کار نسبتا تازه کار هستند حائز اهميت است). حفره خلفي بيني را با استفاده از 25/0 ميلي‌ليتر کوکايين داخل هر سوراخ بيني و بستن بيني بيمار با فشردن هر دو پره به وسيله انگشت شست و اشاره خود آماده نماييد. همچنين مي‌توانيد از بيمار بخواهيد که اين کار را انجام دهد.
آماده سازي تجهيزات
هنگامي که مشغول آماده‌سازي تجهيزات هستيد، اطمينان حاصل نماييد که بيمار توسط يک ماسک صورت که به طور محکمي در جاي خود قرار گرفته است به ميزان کافي اکسيژن دريافت مي‌کند. لوله داخل نايي را لغزنده نماييد و سپس آن را از روي فيبروسکوپ رد کنيد. لوله داخل نايي را با استفاده از نوار يا يک ثابت‌کننده فيبروسکوپ ثابت نماييد. فيبروسکوپ را آزمايش نماييد تا اطمينان حاصل کنيد که قابل انعطاف است و ديد متمرکزي را فراهم مي‌سازد. روي نوک فيبروسکوپ يک ماده ضد بخار گرفتگي بماليد و سپس منبع اکسيژن را به فيبروسکوپ متصل نماييد.
رويکرد نازال
بالاي سر بيمار بايستيد و هر مرحله‌اي را که انجام مي‌دهيد براي بيمار توضيح دهيد. فيبروسکوپ را در نزديکي نوک آن بگيريد به طوري که بيمار بيشترين راحتي را در هنگام جلو راندن وسيله از ميان مجراي نازال تحتاني احساس نمايد. هنگامي که فيبروسکوپ به نازوفارنکس خلفي رسيد، از بيمار هوشيار بخواهيد تا زبانش را بيرون آورد؛ اين کار، پيش راندن وسيله را به سمت اپي‌گلوت آسان‌تر مي‌سازد. به طور همزمان نوک فيبروسکوپ را بلند کنيد و با استفاده از انگشت شست دستي که وسيله را گرفته است، يک حرکت رو به پايين جزيي ايجاد نماييد.
در صورتي که بيمار به ميزان زيادي خواب آلوده است، استفاده از يک مانور کشيدن زبان(1) ممکن است سودمند باشد. هنگام کار در ناحيه سوپراگلوت، 2-1 ميلي‌ليتر ماده بي‌حس کننده از مجراي فيبروسکوپ تجويز نماييد، به منظور جلو راندن ماده بي‌حس کننده به درون ناحيه، همزمان اکسيژن تجويز کنيد. فيبروسکوپ را به خلف اپي‌گلوت و از ميان طناب‌هاي صورتي به پيش برانيد و در ضمن مراقبت نماييد تا هيچ‌گونه تماس مستقيمي با ساختارهاي حلقي و حنجره‌اي روي ندهد. شما مي‌توانيد پيشروي وسيله را از ميان گلوت با ايجاد يک حرکت رو به پايين جزيي با نوک فيبروسکوپ آسان نماييد. افتراق ناي از مري به وسيله حلقه‌هاي آن و غشاي ناي خلفي حائز اهميت است؛ چرا که اسکوپ ممکن است به صورت غيرعمدي وارد مري شود. 2-1 ميلي‌ليتر ماده بي‌حس کننده اضافي از طريق مجراي فيبروسکوپ تجويز نماييد. اين تحريک رفلکس سرفه را القا مي‌نمايد که سبب مي‌شود ماده بي‌حس کننده موضعي در داخل ناي پخش شود. اطمينان حاصل نماييد که فيبروسکوپ در بخش پروگزيمال ناي باقي مي‌ماند، چراکه اين بخش تنها ناحيه‌اي است که بي‌حس شده است.
به صورت جايگزين شما مي‌توانيد ماده بي‌حس کننده را مستقيما با سوراخ کردن غشاء کريکوتيروييد تزريق نماييد.
به منظور القاي بيهوشي عمومي در بيماراني که در وضعيت بحراني نيستند، تجويز 3/0-2/0 ميلي‌گرم اتوميدات داخل وريدي به ازاي هر کيلوگرم وزن بدن پيشنهاد مي‌شود. اتوميدات داروي انتخابي در بيماران داراي وضعيت بحراني نيست، چرا که ممکن است سبب القاي نارسايي آدرنال گردد؛ در اين بيماران بايد از داروهايي نظير ميدازولام يا پروپوفول داخل وريدي استفاده کرد. در بيماري که راه هوايي وي به ميزان شديدي نارسا نيست، تجويز يک داروي خواب‌آور پيش‌از به جلو راندن لوله مي‌تواند راحتي کار را افزايش دهد و نيز ممکن است بي‌ميلي متخصص بيهوشي را براي لوله‌گذاري با فيبر نوري در يک بيمار هوشيار کاهش دهد. پس از آن که بيمار هوشياري خود را از دست داد، وسيله را به سمت کارنيا برانيد. هيچ گونه داروي آرام بخشي، حتي در هنگام وارد کردن فيبروسکوپ، نبايد براي بيماري که راه هوايي شديدا نارسا دارد تجويز شود.
از ماده روان‌ساز در مدخل بيني و روي کاف لوله داخل نايي استفاده کنيد. براي به پيش راندن لوله از حرکات چرخشي استفاده کنيد. شما ممکن است يک مقاومت جزيي را در ابتداي مجراي بيني احساس نماييد. مواظب ظاهر لوله داخل نايي در صفحه نمايش فيبر نوري باشيد و نوک لوله را 4-3 سانتي‌متر بالاي کارينا قرار دهيد. فيبروسکوپ را خارج نماييد و لوله داخل نايي را به سيستم تهويه دستگاه بيهوشي متصل نماييد.
رويکرد دهاني
در صورتي که احساس مي‌کنيد مشاهده حنجره بيماري که قبلا بيهوش شده مشکل و يا تلاش براي لوله‌گذاري معمولي ناموفق باشد، از تهويه کيسه و ماسک به منظور حفظ اکسيژن‌رساني استفاده نماييد. سپس يک راه هوايي دهاني شکاف‌دار در موقعيت خط وسط قرار دهيد. از دستيار خود بخواهيد که مانور بالا آوردن چانه و پيش کشيدن فک(1) را انجام دهد. فيبروسکوپ را در خط وسط وارد نماييد و ديواره خلفي راه هوايي دهاني- حلقي را دنبال کنيد. همانطور که به پيش مي‌رويد، انتهاي اپي‌گلوت به آساني قابل تشخيص است. فيبروسکوپ را از ميان گلوت درست در بالاي کارينا به جلو برانيد.
هنگامي که جايگذاري فيبروسکوپ کامل شد، راه هوايي شکاف‌دار را خارج نماييد و از حرکات چرخشي براي به پيش‌راندن لوله داخل نايي قابل انعطاف استفاده نماييد و در همين حين موقعيت مانور بالا آوردن چانه و پيش کشيدن فک را حفظ کنيد.
حصول اطمينان از قرار گيري لوله
با مشاهده مستقيم لوله داخل نايي از ميان فيبروسکوپ مطمئن شويد که لوله در موقعيت صحيح خود قرار دارد. همچنين کنترل کردن علامت دي اکسيدکربن روي صفحه نمايش دستگاه بيهوشي حائز اهميت است، چرا که لوله داخل نايي ممکن است حين خارج کردن فيبروسکوپ جابجا شود. سمع روي معده و هر دو ريه در خط آگزيلاري مياني مي‌تواند قرارگيري صحيح را تاييد نمايد.
ثابت کردن لوله
با استفاده از نوار چسب، لوله داخل نايي را روي پل بيني ثابت نماييد؛ در لوله‌گذاري دهاني، لوله را روي ماگزيلا ثابت کنيد. سپس با استفاده از نوار يا هرگونه وسيله قابل قبولي لوله را محکم نگه داريد تا از جابجا شدن آن جلوگيري شود. لوله دهاني نايي قابل انعطاف را با استفاده از يک راه هوايي شکاف‌دار که قبلا تعبيه شده است، تثبيت نماييد.
عيب‌يابي
شايع‌ترين منشاء مشکلاتي که ممکن است طي لوله‌گذاري با فيبر نوري روي دهد انحراف از شيوه انجام استاندارد شده است. در صورتي که شما در اين روش از يک لوله سفت پلي وينيل کلريد به جاي يک لوله سيليکوني قابل انعطاف استفاده نماييد، ميزان بروز مشکل افزايش مي‌يابد. لوله قابل انعطاف از انحناي فيبروسکوپ آسان‌تر تبعيت مي‌کند. همچنين در صورتي که شما از يک لوله داخل نايي با لبه تيز به جاي يک لوله داراي انتهاي نرم و بدون بريدگي استفاده نماييد انجام کار مشکل‌تر خواهد شد. حفظ يک فاصله کوچک ميان لوله داخل نايي و فيبروسکوپ بسيار حائز اهميت است، چرا که يک فاصله کوچک به تماس‌هاي کمتر ميان نوک لوله و ناحيه آريتنوييد خلفي منجر مي‌شود. (شکل 1). هنگام انجام لوله‌گذاري با فيبر نوري دهاني، اطمينان حاصل نماييد که به اندازه کافي مانور بالا آوردن چانه و پيش کشيدن فک را انجام داده‌ايد و مطمئن شويد که اندازه راه هوايي شکاف‌دار درست است. عموما، يک راه هوايي شکاف‌دار شماره 4 براي بزرگسالان مناسب است. در صورتي که راه هوايي شکاف‌دار بسيار بزرگ باشد، هنگامي که فيبروسکوپ را به سمت گلوت پيش مي‌رانيد، مانع ديد شما از ميان فيبروسکوپ مي‌شود.
عوارض
عوارض جزيي شامل خونريزي از بيني و آسيب جزيي و گذراي حنجره نظير اريتم و هماتوم طناب‌هاي صوتي هستند؛ همچنين خشونت صدا نيز ممکن است ايجاد شود. اگر شما از شيوه انجام کار استاندارد از پيش تعيين شده پيروي نماييد، وقوع عوارض شديد نظير آسيب به آريتنوييد، هماتوم وسيع ديواره حلقي يا آسپيراسيون نامحتمل است.
خلاصه
لوله‌گذاري با فيبر نوري يک روش استاندارد مورد استفاده براي اجراي مراقبت از بيماراني است که دسترسي به راه هوايي آنها مشخصا مشکل بوده يا انتظار مي‌رود با مشکل مواجه باشد. در صورتي که پزشک به دقت از دستورالعمل موجود براي انجام کار پيروي نمايد، اغلب از عوارض پيشگيري به عمل خواهد آمد. اين مقاله با هدف معرفي اين روش براي کساني که مشغول آموزش ديدن هستند نگاشته شده است. لوله‌گذاري با فيبر نوري به بهترين نحو توسط افرادي انجام مي‌شود که اين کار را به صورت رايج و روزانه انجام مي‌دهند.
منبع: نشریه نوین پزشکی شماره ۵۱۷، دکتر احسان مهدی زاده
گرفتگي بيني يكي از معمول‌ترين پيامدهاي فصل سرد زمستان است و اكثر مردم در اين فصل از سال از كيپ شدن مجاري بيني بر اثر ويروس‌هايي كه ظاهرا در هوا پخش هستند، رنج مي‌برند. يكي از اشتباهاتي كه مردم اغلب در اين مواقع انجام مي‌دهند، دائما فين كردن يا بالا كشيدن مخاط بيني است اين كار مشكل گرفتگي بيني را تشديد مي‌كند چون مخاطي كه از اين طريق به بيني مي‌رود مي‌تواند موجب بروز عفونت شود در عوض مي‌توانيد با انجام چند تكنيك ساده گرفتگي بيني را كاهش دهيد يا حتي از بروز آن به طور كامل جلوگيري كنيد.
به گزارش ایسنا، در گزارش جديدي اين چند تكنيك ساده را ارائه كرده كه عبارتند از:
- وقتي در رختخواب قرار مي‌گيريد هميشه سر خود را در وضعيت بالاتري از بدن قرار دهيد. اين وضعيت ميزان تشكيل مخاط بيني را كاهش مي‌دهد. در واقع هر وضعيتي كه روي سينوس‌ها فشار وارد كند موجب شكل گيري مخاط بيني مي‌شود. بهترين شكل خوابيدن اين است كه صورت شما به سمت سقف اتاق باشد.
- پياز براي از بين بردن احتقان بيني بسيار مفيد است. براي اين كار كافي است يك قاچ پياز را بريده و آن را بو بكشيد. پياز مثل يك كاتاليزور براي پاكسازي بيني عمل مي‌كند. كافي است يك تكه پياز بريده شده را پنج دقيقه بو بكشيد و تا بيني شما تميز شود.
- غذاهاي ادويه دار بخوريد. خوردن غذاهاي تند و ادويه دار مثل غذاهاي فلفلي مجاري بيني را پاك مي‌كند. برخي ادويه‌ها مثل فلفل حاوي تركيب شيميايي موسوم به كاسپايسين هستند كه براي برطرف كردن گرفتگي مجاري بيني بسيار موثر است.
- مايعات گرم زياد بنوشيد. چاي يا قهوه در اين مورد كارايي خوبي دارند. هم چنين بخار حاصل از اين نوشيدني‌هاي داغ به كاهش مخاط بيني كمك مي‌كند.
- بخور دادن نيز در اين مورد تاثير شگفت انگيز دارد. كافي است چند قطره عصاره نعناع را داخل آب داغ بريزيد. سپس سر خود را با يك حوله بپوشانيد و بخار اين معجون را عميقا نفس بكشيد. بستن سر با حوله باعث مي‌شود بخار نعناع هدر نرود و بتوانيد تمام آن را استنشاق كنيد.
اين تكنيك‌هاي ساده هم از گرفتگي بيني پيشگيري مي‌كنند و هم تحريك پذيري مخاط بيني را در برابر ويروس‌ها كاهش مي‌دهند.
مراقبت از لوله تراشه شامل اطمینان از باز بودن راه هوایی ، ساکشن ریوی و ترشحات دهانی و رعایت بهداشت دهان و بینی می باشد .
مراقبت های لازم شامل موارد زیر است :
- در صورت بی قرار و آژیته بودن بیمار ، لازم است به فیکس بودن لوله تراشه اطمینان داشته باشید ( باند فیکس کننده لوله تراشه ) . باکشیده شدن لوله به وسیله بیمار و یا سهوا جابجا و یا خارج نگردد .
- یک از اقدامات اولیه ساکشن ترشحات مسیر راه همایی و ریه بیمار است که لازم است بر حسب نیاز انجام گیرد . انجام ساکشن تراشه یک پروسیجر استریل محسوب شده که لازم است رعایت گردد . بیماران تحت ونتیلاتور بسیار مستعد عفونت ریوی بوده و لذا بررسی رنگ ، میزان و کیفیت ترشحات را که می تواند وجود و یا عدم وجود عفونت ریوی را نشان دهد ، به دقت بررسی نموده و ثبت نمایید .
- اغلب بیماران تحت ونتیلاتور در بلع ترشحات و بزاق دهانی خود مشکل دارند که در نتیجه موجب تجمع ترشحات در دهان بیمار شده و در صورت عدم ساکشن به موقع ، وارد تراشه شده و آسپیراسیون و عفونت ریوی را موجب می گردد ، لذا ساکشن ترشحات دهانی بر حسب میزان ترشحات تجمع یافته ، امری ضروری است .
- پوست اطراف دهان و بینی و گوشه لب بیمار با توجه به این که لوله تراشه از کدام محل ( دهان یا بینی ) برای بیمار گذاشته شده است ، مستعد آسیب و زخم می باشد ، لذا لازم است تا هر 8 ساعت پوست اطراف محل ورود لوله تراشه شستشو ، خشک و سپس با پما دچرب گردد .
- در صورتی که در کنار لوله تراشه ، از لوله دهنی حلقی ( Airwaye ) برای پیشگیری از گاز گرفتگی لوله توسط بیمار استفاده می کنید ، هر 8 ساعت یک بار آن را خارج کرده و پس از تمیز نمودن آن ، مجددا در جای خود قرار داده شود .
- لوله تراشه موجب فشار بر گوشه دهان و زخم ناحیه می گردد که بایستی حداقل روزانه یک بار مکان آن تغییر یابد . در صورتی که لوله تراشه با چسب به صورت بیمار فیکس شده است ، روزانه چسب برداشته شده و محل آن تغییر یابد .
- کاف لوله ی تراشه که به وسیله هوا پر می شود ، به دو منظور مورد استفاده قرار می گیرد که شامل پیشگیری از ورود ترشحات دهانی به ریه و نیز عدم خروج هوا از کناره های لوله تراشه به خارج ریه می باشد ، لذا کاف لوله تراشه نبایست به عنوان فیکس کننده در نظر گرفت ( فیکس نمودن لوله تراشه به وسیله باند ، چسب و یا فیکساتور مخصوص صورت می گیرد )
- میزان حجم هوای داخل کاف هر 8 ساعت یکبار اندازه گیری شده تا اطمینان یابیم که فشار داخل کاف در حد مناسب است . کم بودن فشار داخل کاف منجر به ورود ترشحات به ریه و آسپیراسیون ریوی و بیش از حد بودن فشار داخل کاف منجر به فشار بیش از حد به دیواره تراشه ، انسداد مویرگی و در نتیجه نکروز دیواره تراشه می گردد ( فشار مناسب داخل کاف ، 20 میلی متر جیوه می باشد )
- قبل از انجام ساکشن ترشحات ریوی ، تمامی تجهیزات و لوازم را در کنار تخت بیمار آماده کنید . ایینها شامل ساکشن ، سر ساکشن استریل ، دستکش استریل ، بطری حاوی سرم نرمال سالین استریل ، سرنگ 5 سی سی و لوله Airway ، باند و یا چسب برای تعویض فیکساتور می باشد .
- احتیاطات لازم از جمله استفاده از ماسک و عینک محافظ را در هنگاه ساکشن نمودن بیمار در نظر داشته باشید .
- قطر سر ساکشن کمتر از نصف قطر داخلی لوله تراشه انتخاب گردد .
- قبل از شروع به ساکشن نمودن ترشحات ریوی ، فیزیوتراپی ریوی انجام شود .
- هیدراته بودن بیمار و مرطوب بودن هوای تنفسی نقش بسیار اساسی در تخلیه ترشحات ریوی دارند .
- توصیه می گردد که ساکشن ترشحات توسط دو پرستار صورت گرفته و پرستار کمکی لوله تراشه را برای پیشگیری از هرگونه جابجایی محکم در دست نگاه دارد .
- سر ساکشن متصل به ساکشن روشن را وارد تراشه ننمایید ( پس از ورود سر ساکشن به لوله تراشه اقدام به روشن نمودن ساکشن نمایید ) .
- حداکثر زمان ساکشن در هر دوره 10 ثانیه می باشد ( طولانی شدن مدت زمان ساکشن ، موجب هایپوکسی شدید بیمار می گردد ) .
- بیش از 3 بار در هر دوره اقدام به ساکشن نمودن بیمار ننمایید .
- قدرت مکندگی سکشن بیش از 150 سانتی متر آب نباشد ، زیرا بالا بودن قدرت مکندگی ساکشن موجب صدمه به مخاط تراشه شدم و ضمن خونریزی ، خطر عفونت ریوی را افزایش می دهد .
- پس از اتمام عملیات تخلیه ی ترشحات ، وضعیت تنفسی بیمار را ارزیابی نموده و از قرارگیری لوله تراشه به طور مناسب و در عمق مناسب اطمینان یابید .
برگرفته از کتاب راه هوایی و تهویه مکانیکی ( استاد فخار )
اهداف: ريختن نرمال سالين داخل تراشه، قبل از ساکشن کردن، يک مداخله سنتي پرستاري است. اين مطالعه با هدف «بررسي تاثير ساکشن لوله تراشه، با محلول نرمال سالين و بدون محلول نرمال سالين بر ضربان قلب و ميزان اشباع هموگلوبين» انجام شد.
روش ها: اين مطالعه نيمه تجربي با طرح متقاطع بر روي پنجاه بيمار ترومايي بخش مراقبت هاي ويژه بيمارستان شهيد باهنر شهر کرمان در سال 1388 انجام شد. براي هر بيمار، ساکشن يک بار با پنج ميلي ليتر محلول نرمال سالين و يک بار بدون محلول انجام شد. ضربان قلب و ميزان اشباع هموگلوبين به ترتيب يک، دو و پنج دقيقه قبل و بعد و حين ساکشن توسط دستگاه هاي مونيتورينگ استاندارد اندازه گيري و ثبت شد. براي تجزيه و تحليل داده ها از آزمون هاي تي زوج و تي مستقل و SPSS17 استفاده شد.
يافته ها: در هر دو گروه ضربان قلب بعد از ساکشن افزايش داشت و در گروهي که نرمال سالين دريافت کرده بود اندکي بيشتر بود ولي تفاوت آماري معني دار نبود. تغييرات منفي اشباع هموگلوبين در گروهي که از نرمال سالين استفاده شد در مقايسه با گروهي که استفاده نشد بيشتر بود (p<0.05).
نتيجه گيري: محلول نرمال سالين قبل از ساکشن مي تواند کاهش اشباع هموگلوبين با اکسيژن را به همراه داشته باشد و بهتر است براي رقيق کردن ترشحات از راه کارهاي مناسب تري مثل مرطوب کردن هواي دمي استفاده کرد تا عوارض آن به حداقل برسد.
كليد واژه: ساکشن تراشه، ضربان قلب، اشباع هموگلوبين، نرمال سالين
دانشكده پرستاري و مامايي رازي، دانشگاه علوم پزشكي كرمان، كرمان، ايران
رفيعي حسين,ايرانمنش صديقه,سبزواري سكينه
دریافت فایل
........::: مدیریت وبلاگ :::........
